Sta jij aan het roer van je eigen leven?

Het is spannend: wanneer je keuzes gaat maken die echt bij jou passen, in plaats van wat van je verwacht wordt, dan krijg je misschien wel vragen van je omgeving: “Zou je dat nou wel doen?“ of “Daar vind ik jou helemaal niet het type voor.” Je hebt misschien wel eerder altijd stellig geroepen dat iets niet bij jou past, om later te ontdekken dat dat eigenlijk helemaal niet zo is.

Zo weet ik nog dat ik aan het begin van mijn relatie met Kai hem heel stellig vertelde dat ik niet zo creatief was. Ja, wel met ideeën bedenken voor mijn werk, maar denk maar niet dat ik zo’n kunstzinnig type ben. 5 jaar later en we hebben een huis met stapels Flows, een schildersezel, en een secretaire gevuld met aquarelverf, bullet journals en borduurwerk. Je mag als mens áltijd van mening veranderen. Want die veranderlijkheid: die maakt het leven nou juist zo interessant! 

Omgaan met de mening van anderen

Op het moment dat je echt voor je eigen leven gaat kiezen, gaat dat dus misschien zorgen voor weerstand in je omgeving. Bedenk je dan: wat maakt dat iemand zo reageert? Heel vaak is het vanuit angst, het wordt goed bedoeld en die persoon heeft waarschijnlijk het beste met je voor, maar projecteert zijn of haar angst op jou. Ze zijn bang voor wat er eventueel mis kan gaan, voor de meningen van anderen als je jezelf zo blootgeeft of voor het onbekende pad wat je inslaat. Het vervelende is dat jij er vervolgens een rotgevoel aan overhoudt en je misschien wel aan jezelf gaat twijfelen.

Stel jezelf na zo’n gesprek dus de vraag: is dit gevoel van mij? Of van die ander? Een andere tip die ik van onderneemster Charlotte van ‘t Wout leerde: stel dat je bezig bent met een nieuw idee (zoals ik een tijdje terug had met dit blog), begin gewoon en houdt het bij jezelf. Ga niet om de mening van een ander vragen. Als jij in iedere vezel in je lijf voelt dat je het moet doen: doe het dan gewoon! 

Hoe ik het leven van een ander leefde

Ik haalde net al een beetje gekscherend het gesprek wat ik 5 jaar geleden met Kai had aan: dat ik niet zo’n kunstzinnig type was, maar ik heb tot een aantal jaar terug een leven geleid wat niet van mij was. Ik werkte in die periode namelijk keihard: zo was ik in de tijdspanne van een half jaar zowel mijn scriptie aan het afronden, ik had ernaast voor 20 uur een bijbaan als communicatie-adviseur, ik besloot ook nog “even” een essay te schrijven voor een competitie van een gerenommeerd PR bureau, ik had een actief sociaal leven en ik liep wekelijks 5 kilometer hard.

Ik had me in de jaren ervoor de interne overtuiging aangeleerd dat ik dat allemaal moest doen om mee te tellen, om goed genoeg te worden gevonden. Ik was totaal het dromerige, gevoelige meisje kwijtgeraakt. Het meisje dat enorme compassie voor anderen voelde, opgroeide in een bosrijke omgeving (en die natuur ook nodig heeft). Je begrijpt: dat ging niet lang goed. Een jaar nadat ik echt het werkende leven in was gestapt, raakte ik overspannen. Alles was me te veel. Ik was helemaal kwijt hoe het was om uit te staan en had bijvoorbeeld totaal geen hobby’s meer. Al mijn tijd moest zinvol zijn. 



Dominosteentjes

En zo viel het eerste dominosteentje. Vanaf dat moment ben ik keuzes gaan maken die veel beter bij mij pasten, maar wel in gingen tegen alles wat voor mij op dat moment voelde als “hoe het hoorde”. Ik verruilde het drukke Utrecht voor het groene Arnhem, ik zocht een andere baan en ik begon talloze hobby’s. Ik nam het advies van mijn bedrijfsarts ter harte: ik leefde niet meer om te werken, maar werkte om te leven.

En door de jaren heen kwam ik weliswaar steeds een paar dominosteentjes verder, maar toch merkte ik steeds dat ik het leven van een ander leefde. Zo heb ik mijn gevoelige kant de afgelopen jaren - zo goed als dat ging -onderdrukt. Want ik wilde laten zien dat ik een manager kon zijn, dat ik met directeuren aan tafel kon zitten, dat ik een begroting kon opstellen en een resultaatrekening kon maken. Er zat meer in mij dan “dat meisje van communicatie” en dit was toch de manier om “er” te komen? En ja, ik kon het ook allemaal, maar het was niet wie ik echt ben. Ik zocht nog steeds naar die erkenning: nog steeds wilde ik goed genoeg gevonden worden.

En hoewel ik dit wel merkte, was daadwerkelijk veranderen toch steeds een stap te ver. Totdat er op werkvlak dingen zodanig veranderden dat ik besloot voor mezelf te beginnen. Toen heb ik nog drie maanden vastgehouden aan die oude versie van mezelf om vervolgens het besluit te nemen daar echt definitief een punt achter te zetten. En het échte kantelpunt kwam toen ik op Naturequest was: 24 uur alleen in het bos. Daar ontdekte ik dat het oké is om mijn gevoel te volgen en dicht bij mezelf te blijven.

Hoe ik dichter bij mezelf blijf

Dus ik probeer nu vooral dicht bij mezelf te blijven. Dat doe ik op een paar manieren, misschien heb je er wat aan voor jezelf:

• Ik check regelmatig in bij mezelf: word ik blij van wat ik doe? Wat zegt het negatieve stemmetje? En waarom zegt het dat? Zo merk ik dat ik nogal hard oordeel op mezelf, bijvoorbeeld als ik iets leuks en ontspannends ga doen terwijl er nog een berg was ligt. Waarom vind ik dat ik het moet verdienen om een uurtje of 2 te gaan schilderen? En zo pel ik steeds laagje voor laagje af wat er achter m’n overtuigingen zit.
• Als ik ergens ja op wil zeggen, maar ik voel twijfel, dan vraag ik mezelf af: wil ik ja zeggen voor de ander of doe ik dit omdat ik het zelf wil? Daarmee bedoel ik niet dat je nooit iets moet doen voor een ander, want ik denk dat als we allemaal onze talenten wat meer inzetten voor de ander, de wereld alleen maar mooier wordt.
• Ik heb onlangs een oefening gedaan waarin ik mijn eigen kernwaarden heb vastgesteld. Die kernwaarden staan op de achtergrond van m’n telefoon als reminder. Zo probeer ik bij beslissingen even stil te staan en te kijken of ik wel handel in lijn met mijn eigen kernwaarden. Ik zal hier in een volgend blog wat dieper op ingaan.
• Ik ben een enorme aanhanger van cyclisch leven, oftewel leven in het ritme van je vrouwelijke cyclus. Ik gebruik mijn menstruatie als tijd om terug te blikken op de afgelopen periode: wat laat ik achter? Zit ik nog op mijn eigen pad? Wat neem ik mee de nieuwe cyclus in?

Is dit herkenbaar voor jou? Vraag jij je soms wel eens af of je wel je eigen leven leidt?
Deel het met me via Instagram.